Blog

Freud uważał, że ludzka osobowość jest wytworem bitwy pomiędzy naszymi destrukcyjnymi impulsami a poszukiwaniem przyjemności. Ale nie pominął także czynników społecznych jako rzeczy, które mogłyby kierować tą bitwą.

Wszyscy wiemy mniej więcej czym jest zazdrość. Kojarzymy ją z emocjami typowo społecznymi, które każdego dnia widzimy w działaniu. Chociaż w większości przypadków zazdrość ma negatywne konotacje, to jednak ma również ważne funkcje.

Rozumowanie emocjonalne jest procesem poznawczym, za pomocą którego kształtujemy daną ideę lub wiarę w oparciu o to, jak się czujemy. Jest to prawdopodobnie najczęstsza forma sabotowania siebie samego. Na przykład, jeśli czujemy się smutni, to z reguły dzieje się tak, ponieważ uważamy, że zdarzają się nam jedynie złe rzeczy.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała uzależnienie od gier za chorobę i wpisała ją do najnowszej, niedawno opublikowanej wersji Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób – ICD-11.

Nauczyliśmy się ignorować lęk, który towarzyszy nam w domu, w pracy, w codziennych sytuacjach. A może lepiej złapać go na gorącym uczynku i nie dać mu się zjadać? Pomocna w tym będzie Intensywna Krótkoterminowa Terapia Psychodynamiczna.

Istnieje co najmniej 12 znaków ostrzegawczych, które informują, czy relacja, którą mamy poza związkiem, zmierza ku czemuś poważniejszemu. Podaje je amerykańska psychoterapeutka Athena Staik.

Świat się zmienia, ale jedno pozostaje niezmienne – trudne, „negatywne” uczucia są źle widziane. Co więc zrobić z wściekłością? Stłumić? To trochę tak, jakbyśmy musieli powstrzymać wymioty, bo świat uznał, że nie zjedliśmy nic, co mogłoby nam zaszkodzić – pisze psycholożka Ewa Klepacka-Gryz i analizuje ten kłopot w ramach Terapii Jednego Spotkania.

Czy jestem alkoholikiem? Czy jestem uzależniony od alkoholu? Tak, jestem alkoholikiem, jestem po terapii i nie piję od połowy listopada 2015 roku. Oczywiście, że nie było łatwo zobaczyć co się dzieje póki się nie stało...

​​​​Program „12 kroków” zalicza się do chrześcijańskiego ruchu odnowy. Do powstania programu przyczyniły się między innymi poglądy takich psychologów, jak Carl Gustav Jung czy William James.

Strefą komfortu nazywamy psychologiczną przestrzeń bezpieczną, czyli to, co nas otacza, co jest nam znane, co zaliczyć możemy do wydarzeń rutynowych. Są to zarówno dobre jak i złe sytuacje, które obejmują nasze nawyki i przyzwyczajenia.